M41 HMC

M41 HMC

M41 HMC (eksponat Aberdeen Proving Ground)
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Typ pojazdu	samobieżne działo polowe
Trakcja	gąsienicowa
Załoga	12 osób
Historia
Produkcja	1943–1944
Egzemplarze	85 egz.
Dane techniczne
Pancerz	12 mm
Długość	5,9 m
Szerokość	2,9 m
Wysokość	2,5 m
Prześwit	0,45 m
Masa	19,3 t
Osiągi
Prędkość	48 km/h
Zasięg pojazdu	180 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x haubica M1 kalibru 155 mm (22 nab.) 1 x wkm M2 kalibru 12,7 mm (900 nab.)
Użytkownicy
Stany Zjednoczone
Multimedia w Wikimedia Commons

M41 Howitzer Motor Carriage Gorilla – amerykańskie samobieżne działo polowe zaprojektowane w okresie II wojny światowej.

M41 powstał w wyniku zamówienia armii amerykańskiej z 1943 roku na samobieżną haubicę kalibru 155 mm, lecz projekt ukończono dopiero w 1944 roku, kiedy zdecydowano się użyć podwozia czołgu M24 Chaffee. Aby maksymalnie skrócić czas powstania nowego pojazdu na jednym podwoziu, zaprojektowano trzy różne pojazdy: samobieżną armatę przeciwlotniczą M19 GMC, samobieżną haubicę M37 HMC oraz M41. M41 był uzbrojony w haubice M1. Załoga była w stanie wystrzelić w ciągu minuty 1-2 granaty o masie 43,1 kg każdy, na maksymalną odległość 15 000 m. Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej był równy 37°, w płaszczyźnie pionowej -5° do +55°.

Łącznie zbudowano około 85 egzemplarzy. Był to szybki, niezawodny pojazd z bardzo dobrym uzbrojeniem. Nie wziął udziału w walkach II wojny światowej, ale został użyty w czasie wojny koreańskiej.

Wycofane z sił amerykańskich po tym konflikcie, armia francuska otrzymała je i używała od 1956 do 1972 roku w tych dywizjonalnych pułkach artylerii ciężkiej^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7. Brak numerów stron w książce