Lazzaro Opizio Pallavicini

Lazzaro Opizio Pallavicini

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	30 października 1719 Genua
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1785 Rzym
Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1769-1785
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	19 marca 1754
Nominacja biskupia	1 kwietnia 1754
Sakra biskupia	7 kwietnia 1754
Kreacja kardynalska	26 września 1766 Klemens XIII
Kościół tytularny	SS. Nereo e Achilleo San Pietro in Vincoli
Multimedia w Wikimedia Commons

Lazzaro Opizio Pallavicini (ur. 30 października 1719 w Genui, zm. 23 lutego 1785 w Rzymie^[1]) – włoski kardynał.

Życiorys

Pochodził ze szlacheckiej rodziny, był synem senatora Paologirolama Pallaviciniego i Giovanny Serry^[1]. Studiował na Collegio Clementino oraz na Sapienzy, gdzie uzyskał stopnień doktora utroque iure^[1]. Następnie rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej – był m.in. referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1745) i gubernatorem Marchii Ankońskiej (od 1751)^[1]. 10 marca 1754 otrzymał święcenia diakonatu, a dziewięć dni później prezbiteratu^[2]. 1 kwietnia tego samego roku został arcybiskupem tytularnym Nafpaktos, a sakrę otrzymał sześć dni później^[2]. W maju 1754 został nuncjuszem apostolskim w Neapolu, a w 1760 – w Hiszpanii^[1].

26 września 1766 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Nereo e Achilleo^[2]. Rok później zrezygnował w funkcji nuncjusza, a stan zdrowia zmusił go do powrotu do Rzymu^[1]. Przez krótki czas był także legatem w Bolonii^[1]. 19 maja 1769 został mianowany sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej^[2]. W 1774 został protektorem zakonu celestynów, a od 1775 prefektem Kongregacji Soborowej w zastępstwie nieobecnego kardynała Carlo Vittorio Amadeo della Lanze^[1]. Od stycznia 1776 do lutego 1777 pełnił także rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów^[1]. Od 1781 był także protektorem zakonu dominikanów^[1].

Przypisy